De tijd nemen

Gisteren zag ik de film Boyhood. Over het jongetje Mason.
Een film die zich afspeelt in de loop der tijd, over een periode van 12 jaar.
Je ziet hoe Mason opgroeit van een 6-jarig jongetje
tot een 18-jarige die het huis verlaat en fotografie gaat studeren.
Het mooie van deze film is dat de regisseur de tijd heeft genomen.
Hij heeft niet zo snel mogelijk een film gemaakt,
maar gewoon gewacht tot de acteurs weer een aantal jaren ouder waren.
Het jongetje van 6 is dus echt hetzelfde jongetje
als de bijna volwassen Mason die op eigen benen staat.

Het kind schemert altijd nog door de volwassene heen.
Een mooi thema waarmee ik verwanschap voel.
Ook míjn werk beslaat een hele periode.

Na mijn afstuderen kwamen er 2 kinderen.
Zij waren alom aanwezig.
Afwisselend werkte ik bij vlagen wel
en dan weer een periode niet.
Al tekenend zette ik beelden die me ontroerden stil.
M’n kinderen, de katten, m’n stervende vader …
een kleine wereld.

M’n eigen kindertijd keerde in al z’n heftigheid terug.
Immers door zelf ouder te worden voel je ook je eigen basis
of het gemis daaraan.
Een nogal een armoedig, triestig bestaan in aanvang.
Maar ook kwam de fantasiewereld terug
waarin ik als kind m’n toevlucht vond.
Zo ontstonden er gedurende een periode van 20 jaar
veel tekeningen over het leven …
over mijn beleving van het leven zelf.

In 2013 maakte ik de balans op in een solo-expositie
in de prachtige Temporary Art Space,
een galerie in beheer bij CareX.
In de TAS maakte ik vijf ‘kamers’
die gingen over verschillende periodes in m’n leven.
Een persoonlijke tentoonstelling: “Eigen wereld”.
Veel mensen leerden mijn werk kennen.
Deze tentoonstelling werd een belangrijke stimulans.

Nu heb ik m’n potloden weer gepakt.
M’n wereld is groter geworden.
Dat gaat deels automatisch door m’n baan bij CareX
waar ik veel mensen ontmoet die op zoek zijn
naar tijdelijke huisvesting.

Vaak mensen met “een verhaal”.
M’n nieuwe tekeningen zijn nog pril.
Ik verover spelenderwijs nieuwe materialen
en nieuwe verhalen.

Eén ding is me heel duidelijk geworden
bij het maken van een selectie voor
bijv. deze website.

Een docent zei ooit eens tegen me:
“Je moet het gezien hebben”.
Dat gezien kun je ruim opvatten.
Het kan ook een sfeer, gevoel,
geur, herinnering zijn.

Deze woorden zijn voor mij een belangrijke leidraad in m’n werk.
Ik probeer intuitief zo direct en eerlijk mogelijk weer te geven
“wat ik gezien heb”.
Dat vraagt veel aandacht en concentratie.

Door de veelheid aan dingen uit het leven zelf
had ik lange tijd niet de benodigde
aandacht en concentratie.
Maar de kinderen zijn nu groot.
De tijd is gekomen dat ik verder kan bouwen
aan m’n kunstenaarschap.
Meer dan voorheen gericht op de buitenwereld
wellicht.

Ik ga met open vizier verder met m’n reis
en ik ben benieuwd waar ik terecht ga komen.
Net als Mason uit Boyhood
Alleen ietsje ouder, dat wel.

Greetje Mulder, 4-4-2015